அனைத்து சாதியினரும் அர்ச்சகராகும் திட்டத்தை அறிவித்து 58 பேரை சில தினங்களுக்கு முன் தமிழ்நாடு அரசு நியமித்தது. அதற்குப் பின் சமூக வலைதளங்களில் ஆகம விதிகளுக்கு எதிராக நியமனங்கள் என்றும், பணியில் இருக்கும் பார்ப்பன அர்ச்சகர்களை வேலையில் இருந்து நீக்கியிருப்பதாகவும் தவறான தகவல்களைப் பரப்பினார்கள்.
பல கோயில்களில் வேலை செய்பவர்களுக்குப் பதிலாக சில அர்ச்சகர்கள் நியமித்ததையும், ஓய்வுபெறும் வயதைத் தாண்டி 70 வயது வரை பணி செய்தவர்களுக்கும் ஒய்வு கொடுத்து புதிய பணியாளர்கள் நியமிக்கப்பட்டதையும் இவ்வாறு தவறாக பரப்பி விட்டனர்.
ஆகம விதிப்படி கோவில்களில் அர்ச்சகர்கள் நியமிக்க முடியும் என்கிறபோது நிச்சயம் அனைத்து சாதியினரும் கோவில்களில் அர்ச்சகராக முடியும். காரணம் எந்த ஆகமமும் குறிப்பிட்ட சாதியைச் சேர்ந்தவன்தான் கோவிலில் பூசை செய்ய வேண்டும் என்று கட்டுப்பாடு விதிப்பதில்லை. ஆகமங்கள் வேத பார்ப்பனர்களை கோவில்களிலிருந்து தவிர்ப்பது மட்டுமின்றி அவர்களை ஆகம சமயத்திற்குப் புறம்பானவர்களாகக் கருதுகின்றது என்பதும் கூட இங்கு பெரும்பாலானோருக்கு தெரிவதில்லை.
அதேபோல உண்மையிலேயே நமது கோயில்களில் ஆகம விதிமுறைகள் நேர்மையாகப் பின்பற்றப்படுகிறதா என்றால் இல்லை. இதுகுறித்து எழுத்தாளர் நக்கீரன் தனது முகநூல் பக்கத்தில் விரிவாகவே எழுதியிருக்கிறார்.
எழுத்தாளர் நக்கீரன் பதிவு
எம்.ஜி.ஆர் ஆட்சியில் 1982-ல் கோயில் வழக்கங்களில் செய்யப்பட வேண்டிய சீர்திருத்தங்கள் குறித்து ஆய்வுசெய்ய ஒரு குழு அமைக்கப்பட்டது. நீதியரசர் மகாராசன் தலைமையில் அமையப்பெற்ற அக்குழு மூன்று ஆண்டு காலம் தமிழகத்தின் கோயில்களுக்கு வருகை புரிந்து ஆய்வு செய்து அறிக்கை வெளியிட்டது.
இதில் குறிப்பிடப்பட்டிருக்கும் சில செய்திகளை நேர்மையான பக்தர்களும் பரிசீலனை செய்யலாம். அறிக்கை சுட்டிய ஆகம விதிமீறல்களில் சில:
முதலில், ஆகம விதியின்படி அர்ச்சகர் ஊதியம் பெறக்கூடாது. அதனால் தேவலோக தோசம் வருவதோடு ஆலயத்தில் புனிதமும் கெடும். ஆனால் பல கோயில்களில் இவர்கள் மாத சம்பளம் பெறுகிறார்கள்.
மனைவி இல்லாதவர் (அபத்திகள்), பிரம்மச்சாரி ஆகியோர் நைமித்திகம் முதலிய பூசைகள் செய்யக்கூடாது என்பது விதி. இதற்கு மாறாகப் பல கோயில்களிலும் இவர்கள் நித்திய நைமித்திக பூசை இரண்டும் செய்கின்றனர். மேலும், விதிக்கு மாறாக உடல் குறைபாடு உடையவர்களும் பூசை செய்கின்றனர்.
கருவறையின் புனிதம் கெடுவதற்கான காரணங்களாகப் பிரம்ம புராணம் குறிப்பிடுவதில் குறிப்பிட்ட ஒரு கடவுளை பிற கடவுளுக்குரிய மந்திரங்களால் வழிபடுதலும் ஒன்றாகும். ஆனால் ஒரு கடவுளுக்குரிய மந்திரம் மற்றொரு கடவுள்களுக்குச் சொல்வதும், ஒரே மந்திரத்தைப் பல கடவுள்களுக்குச் சொல்வதும் நடைபெறுகிறது. தேவி மந்திரத்தை துர்க்கை, காளி, மாரிக்கு வேறுபாடு இல்லாமல் சொல்கிறார்கள்.
தட்சிணாமூர்த்திப் போன்ற பெருந்தெய்வங்களுக்குத் தனியாக மந்திரம் இருந்தும் அர்ச்சகர் அனைத்துக்கும் ஒரே வகையான மந்திரங்களையே சொல்கிறார்கள். மேலும், மந்திரங்கள் எழுத்துச் சோரமில்லாமல் திருத்தமாக உச்சரிக்கப்பட வேண்டும் என்பது ஆகமவிதி. ஆனால், பல அர்ச்சகர்கள் மந்திரங்களைப் பிழையாகவே உச்சரிக்கின்றனர்.
கோவிலின் மடைப்பள்ளியில் பாசகர் என்ற பிரிவுக்குரிய தீட்சை பெற்ற சிவாச்சாரியார் மட்டுமே கடவுளுக்குரிய நிவேதனத்தைச் சமைக்க வேண்டும். பல மடைப்பள்ளிகளில் தீட்சை பெறாதவரே சமைக்கிறார். தவிரக் கோயிலில் மடைப்பள்ளி இருந்தும் அர்ச்சகர்களின் வீடுகளில் தயாரிக்கும் உணவும் கடவுளுக்குப் படைக்கப்படுகிறது.
நம்மில் பலரும் தவறாக நினைப்பது போலப் பார்ப்பனர் எல்லோரும் அர்ச்சகராக முடியும் என்பதற்கு ஆகமத்தில் இடமில்லை. இதற்குப் பனக்குடி கோயில் வழக்கு சான்றாக இருக்கிறது. அந்த வழக்கில் நீதியரசர் டி.சதாசிவ அய்யர் கோயில் அர்ச்சகர்களைத் தவிர வேறெவரும் அவர் பார்ப்பனராகவே இருந்தாலும் கருவறைக்குள் நுழைய அனுமதியில்லை என்கிறார். அர்ச்சகர் என்பவர் தீட்சை பெற்றவர். அவர் சிவாச்சாரியார் என்று அழைக்கப்படுகிறார்.
ஒருவர் பிறப்பினால் சிவாச்சாரியார் ஆகமுடியாது. அக்குடியில் பிறப்பவர்களை சிவசிருஷ்டி என்று கூறுவது வழக்கு. ஆனாலும் ஏழு வயது முதலே தீட்சைகளும் ஆச்சாரிய அபிசேகமும் பெற்று வருபவரே சிவாச்சாரியார் ஆக முடியும். ஆதி சைவர்கள் என்றழைக்கப்படும் இவர்கள் சிவனின் ஐந்து முகங்களிலிருந்து தோன்றியவர்கள் என்பது அவர்களது நம்பிக்கை. மாறாக பிரம்மாவின் நான்கு முகங்களிலிருந்து தோன்றியவர்கள் ஸ்மார்த்த பார்ப்பனர்கள் என்பதால் இவர்களைப் பிரம்ம சிஷ்டி என்பர்.
ஸ்மார்த்தத்தில் உருவ வழிபாடு இல்லை என்பதால் கோயில்களே இல்லை. எனவே, ஆகமும் இல்லை. ஆகமமே கிடையாது எனில் அவர்கள் அர்ச்சகராக இயலாது. எனவேதான் ஸ்மார்த்த பார்ப்பனர்கள் சிவாலயங்களில் பூசை செய்யத் தகுதியற்றவர்கள் என்று ஆகமங்களில் தெளிவாகச் சொல்லப்பட்டுள்ளது. இதனால்தான் ஸ்மார்த்தரான சங்கராச்சாரியாருக்குக் கருவறையில் பூசை செய்ய இன்றும் மறுக்கப்படுகிறது. ஆனால் தமிழ்நாட்டில் 187 கோயில்களில் 218 ஸ்மார்த்தர்கள் அர்ச்சர்களாகப் பணியாற்றுகிறார்கள் என்பதை மகராசன் ஆய்வுக்குழு கண்டறிந்தது. வடபழனி, சிதம்பரம், திருவானைக்கா, இராமேசுவரம், திருவீழிமிழலை, திருவொற்றியூர், ஆவுடையார் போன்ற புகழ்பெற்ற கோயில்களும் இவற்றில் அடக்கம். பிற சாதியினர் கடவுளுக்குப் பூசை செய்யத் தகுதியற்றவர் எனில் ஸ்மார்த்த பார்ப்பனர்களுக்கும் அத்தகுதி கிடையாது என்பதுதானே உண்மை?
ஆகம முறைப்படி ஒரு சிவாச்சாரியார் பூசை செய்து வந்த காளஹத்தி கோயிலில் வேடன் கண்ணப்பர் செய்த பூசையைச் சிவன் ஏற்றுக்கொண்டதால்தானே அவர் கண்ணப்ப நாயனார் ஆனார்? நாயக்கர் கால அரசியல் தலையீட்டுக்கு முன்னர் வரை சைவ பண்டார சாதியினர் செய்து வந்த பூசையைத்தானே பழனி முருகன் ஏற்றுக்கொண்டார்? உருவ வழிபாட்டை ஏற்காத ஸ்மார்த்தர்களின் பூசையை ஏற்றுக்கொள்ளும் கடவுள் உருவ வழிப்பாட்டின் மீது நம்பிக்கை கொண்டவர்களின் பூசையை ஏற்காமல் போவாரா? ஏற்க மாட்டார் எனில் அந்த அரசியல்தான் என்ன?
சுப்ரமணிய சாமி அண்மையில் தனது டிவிட்டர் பதிவில் கோயில்கள் விவகாரத்தில் மு.க.ஸ்டாலின் அவர் தந்தை செய்த தவறினை செய்ய மாட்டார் என்று நினைத்தேன். ஆனால் அண்மையில் கோயில் அர்ச்சகர் நியமனத்தில் திமுக தலையிட்டது என்னை மீண்டும் நீதிமன்றத்துக்குச் செல்ல வேண்டிய தேவையை உருவாக்கியுள்ளது என்று எழுதுகிறார். ஸ்மார்த்தர்களின் விவகாரத்தைக் கள்ள அமைதியுடன் கடந்து, பிற சாதியினர் என்றவுடன் பொங்குகிறார்களே, இதுதான் அந்த அரசியலா? என்று எழுத்தாளர் கேள்வி எழுப்பியுள்ளார்.
தமிழ்நாட்டில் இந்து அறநிலையத் துறையின் கட்டுப்பாட்டின் கீழ் இருக்கும் கோயில்கள் ஆகம முறைப்படி கட்டப்பட்டு ஆகம முறைப்படியே பூசைகள் நடத்தப்படுகின்றன. வேத முறைப்படியல்ல என்பதால் அனைத்து சாதியினருமே அர்ச்சகர் ஆகலாம்.
ஏற்கனவே பணியில் இருக்கும் பார்ப்பனர்கள் தகுதியானவர்களா?
2011-ம் ஆண்டு இந்திய அரசு எடுத்த மக்கள் தொகை கணக்கீட்டின்படி 133 கோடி மக்களில் சமஸ்கிருத மொழியை எழுதப் படிக்கத் தெரிந்தவர்களின் மொத்த எண்ணிக்கை 24,821 மட்டுமே ஆகும். தமிழ்நாட்டில் இவர்களின் எண்ணிக்கை வெறும் 803 ஆகும். இவர்களில் ஆண்கள் 402பேரும், பெண்கள் 401பேரும் ஆவார்கள். அர்ச்சகர்களாக பெண்களை ஆதிக்க சாதியினர் அனுமதிப்பதில்லை. எனவே தமிழ்நாட்டில் சமஸ்கிருதம் தெரிந்த அர்ச்சகர்களின் எண்ணிக்கை வெறும் 402 மட்டுமே ஆகும். எனவே, தமிழ்நாட்டில் உள்ள 32,000-க்கும் மேற்பட்ட கோயில்களில் வடமொழியில் அர்ச்சனை செய்யும் அர்ச்சகர்களில் மிகப் பெரும்பாலானோருக்கு அம்மொழி தெரியாது என்ற உண்மை அப்பட்டமாக வெளிப்பட்டுள்ளது. வட மொழியில் அர்ச்சனை செய்பவர்களுக்குத் தேர்வு நடத்தி, அந்தத் தேர்வில் வெற்றி பெற்றவர்களை மட்டுமே அர்ச்சகர்களாக நியமிக்க வேண்டும். தேர்வு பெறாதவர்களை நீக்கிவிட்டு அந்த இடங்களில் அரசு பயிற்சி மையங்களில் தமிழில் அர்ச்சனை செய்வதில் தேர்ச்சி பெற்றவர்களை உடனடியாக நியமிக்க வேண்டும் என்றும் கோரிக்கைகள் எழுந்துள்ளது.